Ik ben geboren in Muiden maar verhuisd naar Amsterdam waar ik met mijn moeder en broer tijdelijk in een kraakpand woonde. Hierna verhuisden we naar een boot waar we ontzettend fijn gewoond hebben.
We zijn toen door omstandigheden verhuisd naar een jachthaven, dat was tijdelijk en aangemerkt als noodwoning. Dit was echter geen geschikte plek voor een gezin, en we kwamen in aanmerking voor een andere noodwoning. De eerste optie had echter geen douche. de tweede had geen tuintje of balkon, maar de derde optie bleek geschikt voor een jong gezin ondanks het feit dat de woning destijds (in 1989) al was verouderd en enige renovatie kon gebruiken. Zogezegd ‘tekenden’ we destijds noodgedwongen voor die woning die ik tot op de dag van vandaag bewoon.
Het is een fijne plek, in een prettige buurt dichtbij het centrum, maar het heeft wel wat serieuze mankementen. Zo is er bijvoorbeeld geen afvoer voor de wasmachine, ik heb het opgelost met een slang in de gootsteen. Ook het keukenblok is zwaar verouderd, evenals de wasbak. In normale omstandigheden is de wooncorporatie verantwoordelijk voor het onderhoud en renovatie van de woningen, maar in mijn geval lijkt dat wel anders…
In 1993 hoorde ik van de renovatieplannen. Dat was goed nieuws! En de hoogste tijd! Maar gaandeweg ontdekte ik dat de consequentie zou zijn dat ik ná de renovatie een andere woning toegewezen zou krijgen met waarschijnlijk een hogere huurprijs én op een andere plek. Destijds verdiende ik best goed, maar had ik geen vast contract. Al met al durfde ik die gok met alle eventuele financiële consequenties niet aan en besloot ik te blijven.
Over de jaren zag ik inderdaad dat andere woningen die wél gerenoveerd werden inderdaad met verhoogde huur aangeboden werden of in de vrije sector terecht kwamen. Mijn woning bleef in de tussentijd verouderen. Telkens wanneer ik problemen in mijn woning aankaartte stuitte ik op weerstand van de corporatie. Met veel geduld en steeds doorvragen lukte het soms om iets voor elkaar te krijgen. Het feit dat we ooit (tientallen jaren geleden) ‘getekend’ hadden voor deze woning werd door de corporatie als reden aangehaald om maar niet te renoveren. Ons bekroop het gevoel dat we ‘in de weg woonden’.
Al met al moet je als huurder opkomen voor je recht, en de verantwoordelijkheid van de corporatie telkens aankaarten. Toen ik zag dat bij andere appartementen de balkons werden geëgaliseerd heb ik de aannemer direct benaderd in plaats van het via de corporatie te regelen. De aannemer twijfelde geen moment en heeft toen ook mijn balkon opgeknapt onder het nom ‘gelijke monniken gelijke kappen’. Zo hoort het toch? Ik heb 10 jaar gewacht op deze renovatie.
-- Via Esmeralda van de Florakokjes ben ik betrokken geraakt bij de Noordas. Ik vind het ontzettend belangrijk dat mensen die geen stem hebben een stem krijgen, en dat ze gehoord worden! Het geeft voldoening als ik leer over wat er zoal speelt in de wijk, wat je kunt doen en wat andere al gedaan hebben. Dat je als buurtgenoten op elkaars kennis en ervaring kunt bouwen.
Astrid
