Op het podium van de Protestmars vertelde Amarfi het verhaal over haar woning in de Van der Pekbuurt.
Het voelt dubbel om dit verhaal te vertellen, want ze zijn nu eindelijk bij mijn huis bezig. Ik wil niet zeuren. Maar er is veel fout gegaan. Het is alsof je hele auto kapot is, en je nu alleen een nieuwe koplamp krijgt.
Ik woon sinds 2013 in de Van der Pekbuurt. Er zijn heel veel andere mensen in de buurt die ook hun verhaal zouden moeten vertellen en gehoord moeten worden. Maar veel van hen durven niet op dit podium te gaan staan. Mensen in de buurt zijn gewoon moe, ze willen niet meer praten over dit thema. Ze zijn door de stress ziek geworden. Ze zijn wel heel verdrietig en leven ook in een ongezond huis. Mensen zijn allergisch voor de vocht, de stank, de muizen en ratten. Met kinderen in slaapkamers met schimmel, die daar niet meer durven te slapen. Kinderen met ratten in hun slaapkamer, en kinderen die niet goed kunnen ademen vanwege de stank. Ik ken een kind in de buurt dat liever op school wil slapen dan thuis. Nu hebben zij een ander huis, maar ze hebben een jaar in deze situatie geleefd.
Ik ga nu een paar voorbeelden noemen van wat er is misgegaan in mijn huis. Ik en mijn dochter hebben allergie door het huis, door het stof en de stank. Niemand van Ymere kan hier mij iets over vertellen. Eerst zeiden ze: er is niets aan de hand, mevrouw. Ook de baas van Ymere zei dat tegen me. Toen bleek dat er wel iets aan de hand was, namelijk: er zat asbest in de muren. Nu zeggen ze: het komt wel goed mevrouw. Maar hoe weet ik dat het goed komt? In november vorig jaar is de asbest verwijderd uit mijn huis. Nadat de monteur is geweest, zaten er nog steeds grote gaten in de vloer en in de muur, die open bleven. Door die gaten liep een ventilatiebuis. De ventilatiebuis was verbonden met de slaapkamer, waar dus asbest zat. Die ventilatiebuis lag open in mijn badkamer. Pas in maart dit jaar zijn die gaten gedicht. Na 4 maanden. Heb ik dan maanden of jarenlang asbest ingeademd? Ik wil weten: wat zijn de consequenties voor de gezondheid van mij en mijn kinderen?
Vanwege die gaten, moest ik duizend keer bellen, praten, afspraken maken, thuis blijven, en de monteurs kwamen maar niet. In de tussentijd lag mijn badkamer vol met muizenpoep en rattenpoep, die door de gaten waren gekropen. Ik hoorde ze knagen aan de buis, en daarna kwam er donker stof naar beneden. Ymere zei: dat kan niet. Maar het gebeurde wel. Mijn kinderen wilden niet naar de badkamer, ze wilden niet douchen of tandenpoetsen, want er lag overal poep en stof. Ymere zei: we komen terug om dit te maken. Maar dat gebeurde maar niet.
De monteur heeft de deur uit mijn badkamer gehaald en op de gang gezet. Hij zei: ik kom terug om de deur erin te zetten, want ik heb de verkeerde deur gepakt. Ook dat gebeurde niet. Ik heb gebeld, opnieuw gebeld, opnieuw gebeld, foto's gemaakt, iedereen erbij gehaald. Ik kreeg er heel veel stress van. Ik heb het gevoel dat wij zuur zijn, dat wij te veel vragen. Maar is het te veel gevraagd om geen gaten te hebben in de badkamer? Hier zou je toch niet om hoeven te vragen? Het was kerst, en ik kreeg visite. En ik had geen deur in de badkamer!
De douche was altijd verstopt. Ymere is vaak gekomen maar loste niks op. Ze repareerden het, en na een maand was het weer verstopt. Het hele huis stonk. Ik bleef zeuren. Uiteindelijk kreeg ik het nieuws dat mijn badkamer gerenoveerd zou worden. Dat was in december vorig jaar. Toen had ik een gerenoveerde badkamer, maar nog steeds met gaten in de muur, en muizenpoep en stof in het bad. Die gaten zijn dus pas in maart dit jaar gedicht.
Ik heb van Ymere 450 euro aangeboden gekregen. Als schadevergoeding. Maar ik wil geen geld. Ik wil gewoon dat het is opgelost. Ik wil deze stress niet meer. En dekt deze schadevergoeding ook het risico dat ik en mijn kinderen lange tijd asbest hebben ingeademd? Dat kan Ymere mij niet vertellen. En dit zal het einde nog niet zijn. Ze blijven zeggen: het wordt binnenkort gerenoveerd, binnen 8 of 10 jaar. Dat zeggen ze al toen mijn buurvrouw Karima hier kwam wonen in 2009. Het is nu 2024, en ze zeggen nog steeds: binnenkort. Maar binnenkort is over tien jaar. En misschien nog langer.